Od 7 kwietnia 2023 roku, przepisy Kodeksu pracy formalnie ustanowiły prace zdalną jako jedną z form zatrudnienia. Ale kiedy pracodawca ma prawo odmówić tej formy pracownicy? I jakie są różne rodzaje pracy zdalnej?
Kodeks pracy stworzył ramy dla wdrożenia pracy zdalnej przez pracodawców. Ważne jest jednak, aby pamiętać, że to nie jest obowiązek pracodawcy, a raczej opcja. Nawet jeśli pracownik wystąpi z wnioskiem o możliwość pracy zdalnej, pracodawca nie jest zobowiązany do jego uwzględnienia.
Jednakże, istnieją wyjątki od tej reguły wynikające z art. 6719 § 6 K.p. oraz art. 1881 K.p., które mówią o konkretnych grupach pracowników. W takich przypadkach, wniosek o pracę zdalną powinien być rozpatrzony przez pracodawcę, choć nadal nie ma on obowiązku przyjęcia takiego wniosku.
Zgodnie z Kodeksem Pracy, istnieją trzy podstawowe sytuacje, w których praca zdalna może być realizowana: poprzez porozumienie między pracodawcą a pracownikiem na początku lub w trakcie zatrudnienia, na podstawie wniosku od uprzywilejowanych pracowników, lub na podstawie wniosku o elastyczną organizację pracy. Do tego dochodzi możliwość pracy zdalnej okazjonalnej, nie przekraczającej 24 dni w roku.
Kodeks pracy zdefiniuje również grupy pracowników, które mają prawo do uwzględnienia ich wniosków o pracę zdalnej. Wśród tych grup znajdują się m.in.: kobiety w ciąży, pracownicy opiekujący się małymi dziećmi (do 4. roku życia), osoby opiekujące się innymi członkami rodziny lub osobami niepełnosprawnymi mieszkającymi w tym samym gospodarstwie domowym, oraz pracownicy określeni w art. 1421 pkt 2 i 3 Kodeksu pracy.